از داستان کوتاه انگلیسی لذت ببرید

The Chapel

A short story by Josef Essberger

She was walking lazily, for the fierce April sun was directly overhead. Her umbrella blocked its rays but nothing blocked the heat - the sort of raw, wild heat that crushes you with its energy. A few buffalo were tethered under coconuts, browsing the parched verges. Occasionally a car went past, leaving its treads in the melting pitch like the wake of a ship at sea. Otherwise it was quiet, and she saw no-one.

In her long white Sunday dress you might have taken Ginnie Narine for fourteen or fifteen. In fact she was twelve, a happy, uncomplicated child with a nature as open as the red hibiscus that decorated her black, waist-length hair. Generations earlier her family had come to Trinidad from India as overseers on the sugar plantations. Her father had had some success through buying and clearing land around Rio Cristalino and planting it with coffee.

On the dusty verge twenty yards ahead of Ginnie a car pulled up. She had noticed it cruise by once before but she did not recognize it and could not make out the driver through its dark windows, themselves as black as its gleaming paintwork. As she walked past it, the driver's glass started to open.

"Hello, Ginnie," she heard behind her.

She paused and turned. A slight colour rose beneath her dusky skin. Ravi Kirjani was tall and lean, and always well-dressed. His black eyes and large white teeth flashed in the sunlight as he spoke. Everyone in Rio Cristalino knew Ravi. Ginnie often heard her unmarried sisters talk ruefully of him, of how, if only their father were alive and they still had land, one of them might marry him. And then they would squabble over who it might be and laugh at Ginnie because she was too simple for any man to want.

"How do you know my name, Ravi?" she asked with a thrill.

"How do you know mine?"

"Everyone knows your name. You're Mr Kirjani's son."

"Right. And where're you going Ginnie?"

She hesitated and looked down at the ground again.

"To chapel," she said with a faint smile.

"But Ginnie, good Hindus go to the temple." His rich, cultured voice was gently mocking as he added with a laugh: "Or maybe the temple pundits aren't your taste in colour."

She blushed more deeply at the reference to Father Olivier. She did not know how to reply. It was true that she liked the young French priest, with his funny accent and blue eyes, but she had been going to the Catholic chapel for months before he arrived. She loved its cheerful hymns, and its simple creed of one god - so different from those miserable Hindu gods who squabbled with each other like her sisters at home. But, added to that, the vulgarity of Ravi's remark bewildered her because his family were known for their breeding. People always said that Ravi would be a man of honour, like his father.

Ravi looked suddenly grave. His dark skin seemed even darker. It may be that he regretted his words. Possibly he saw the confusion in Ginnie's wide brown eyes. In any case, he did not wait for an answer.

"Can I offer you a lift to chapel - in my twenty-first birthday present?" he asked, putting his sunglasses back on. She noticed how thick their frames were. Real gold, she thought, like the big, fat watch on his wrist.

"It's a Mercedes, from Papa. Do you like it?" he added nonchalantly.

From the shade of her umbrella Ginnie peered up at a small lone cloud that hung motionless above them. The sun was beating down mercilessly and there was an urge in the air and an overpowering sense of growth. With a handkerchief she wiped the sweat from her forehead. Ravi gave a tug at his collar.

"It's air-conditioned, Ginnie. And you won't be late for chapel," he continued, reading her mind.

But chapel must have been the last thing on Ravi's mind when Ginnie, after a moment's hesitation, accepted his offer. For he drove her instead to a quiet sugar field outside town and there, with the Mercedes concealed among the sugar canes, he introduced himself into her. Ginnie was in a daze. Young as she was, she barely understood what was happening to her. The beat of calypso filled her ears and the sugar canes towered over her as the cold draught from the air-conditioner played against her knees. Afterwards, clutching the ragged flower that had been torn from her hair, she lay among the tall, sweet-smelling canes and sobbed until the brief tropical twilight turned to starry night.

But she told no-one, not even Father Olivier.

Two weeks later the little market town of Rio Cristalino was alive with gossip. Ravi Kirjani had been promised the hand of Sunita Moorpalani. Like the Kirjanis, the Moorpalanis were an established Indian family, one of the wealthiest in the Caribbean. But while the Kirjanis were diplomats, the Moorpalanis were a commercial family. They had made their fortune in retailing long before the collapse in oil prices had emptied their customers' pockets; and now Moorpalani stores were scattered throughout Trinidad and some of the other islands. Prudently, they had diversified into banking and insurance, and as a result their influence was felt at the highest level. It was a benevolent influence, of course, never abused, for people always said the Moorpalanis were a respectable family, and well above reproach. They had houses in Port-of-Spain, Tobago and Barbados, as well as in England and India, but their main residence was a magnificent, sprawling, colonial-style mansion just to the north of Rio Cristalino. The arranged marriage would be the social event of the following year.

When Ginnie heard of Ravi's engagement the loathing she had conceived for him grew into a sort of numb hatred. She was soon haunted by a longing to repay that heartless, arrogant brute. She would give anything to humiliate him, to see that leering, conceited grin wiped from his face. But outwardly she was unmoved. On weekdays she went to school and on Sundays she went still to Father Olivier's afternoon service.

"Girl, you sure does have a lot to confess to that whitie," her mother would say to her each time she came home late from chapel.

"He's not a whitie, he's a man of God."

"That's as may be, child, but don't forget he does be a man first."

The months passed and she did not see Ravi again.

And then it rained. All through August the rain hardly stopped. It rattled persistently on the galvanized roofs until you thought you would go mad with the noise. And if it stopped the air was as sticky as treacle and you prayed for it to rain again.

Then one day in October, towards the end of the wet season, when Ginnie's family were celebrating her only brother's eighteenth birthday, something happened that she had been dreading for weeks. She was lying in the hammock on the balcony, playing with her six-year-old nephew Pinni.

Suddenly, Pinni cried out: "Ginnie, why are you so fat?"

Throughout the little frame house all celebration stopped. On the balcony curious eyes were turned upon Ginnie. And you could see what the boy meant.

"Gods have mercy on you, Virginia! Watch the shape of your belly," cried Mrs Narine, exploding with indignation and pulling her daughter indoors, away from the prying neighbours' ears. Her voice was loud and hard and there was a blackness in her eyes like the blackness of the skies before thunder. How could she have been so blind? She cursed herself for it and harsh questions burst from her lips.

"How does you bring such shame upon us, girl? What worthless layabouts does you throw yourself upon? What man'll have you now? No decent man, that does be sure. And why does you blacken your father's name like this, at your age? The man as didn't even live to see you born. Thank the gods he didn't have to know of this. You sure got some explaining to your precious man of God, child."

At last her words were exhausted and she sat down heavily, her weak heart pounding dangerously and her chest heaving from the exertion of her outburst.

Then Ginnie told her mother of the afternoon that Ravi Kirjani had raped her. There was a long silence after that and all you could hear was Mrs Narine wheezing. When at last she spoke, her words were heavy and disjointed.

"If anybody have to get damnation that Kirjani boy'll get it," she said.

Ginnie's sisters were awestruck.

"Shall we take her over to the health centre, Ma?" asked Indra. "The midwife comes today."

"Is you crazy, girl? You all does know how that woman does run she mouth like a duck's bottom. You all leave this to me."

That night Mrs Narine took her young daughter to see Doctor Khan, an old friend of her husband whose discretion she could count on.

There was no doubt about it. The child was pregnant.

"And what can us do, Dr Khan?" asked Mrs Narine.

"Marry her off, quick as you can," the lean old doctor replied bluntly.

Mrs Narine scoffed.

"Who would take her now, Doctor? I does beg you. There's nothing? Nothing you can do for us?"

A welcome breeze came through the slats of the surgery windows. Outside you could hear the shrill, persistent sound of cicadas, while mosquitoes crowded at the screens, attracted by the bare bulb over the simple desk. Dr Khan sighed and peered over the frames of his glasses. Then he lowered his voice and spoke wearily, like a man who has said the same thing many times.

"I might arrange something for the baby once it's born. But it must be born, my dear. Your daughter is slimly built. She's young, a child herself. To you she looks barely three months pregnant. Don't fool yourself, if the dates she's given us are correct, in three months she'll be full term. Anything now would be too, too messy."

"And if it's born," asked Mrs Narine falteringly, "if it's born, what does happen then?"

"No, Ma, I want it anyway, I want to keep it," said Ginnie quietly.

"Don't be a fool, child."

"It's my baby. Ma. I want to have it. I want to keep it."

"And who's to look after you, and pay for the baby? Even if that Kirjani does agrees to pay, who does you hope to marry?"

"I'll marry, don't worry."

"You'll marry! You does be a fool. Who will you marry?"

"Kirjani, Ma. I's going to marry Ravi Kirjani."

Doctor Khan gave a chuckle.

"So, your daughter is not such a fool as you think," he said. "I told you to marry her off. And the Kirjani boy's worth a try. What does she have to lose? She's too, too clever!"

So Ravi Kirjani was confronted with the pregnant Ginnie and reminded of that Sunday afternoon in the dry season when the canes were ready for harvesting. To the surprise of the Narines he did not argue at all. He offered at once to marry Ginnie. It may be that for him it was a welcome opportunity to escape a connubial arrangement for which he had little appetite. Though Sunita Moorpalani indisputably had background, nobody ever pretended that she had looks. Or possibly he foresaw awkward police questions that might have been difficult to answer once the fruit of his desire saw the light of day. Mrs Narine was staggered. Even Ginnie was surprised at how little resistance he put up.

"Perhaps," she thought with a wry smile, "he's not really so bad."

Whatever his reasons, you had to admit Ravi acted honourably. And so did the jilted Moorpalani family. If privately they felt their humiliation keenly, publicly they bore it with composure, and people were amazed that they remained on speaking terms with the man who had insulted one of their women and broken her heart.

Sunita's five brothers even invited Ravi to spend a day with them at their seaside villa in Mayaro. And as Ravi had been a friend of the family all his life he saw no reason to refuse.

The Moorpalani brothers chose a Tuesday for the outing - there was little point, they said, in going at the weekend when the working people littered the beach - and one of their Land Rovers for the twenty mile drive from Rio Cristalino. They were in high spirits and joked with Ravi while their servants stowed cold chicken and salad beneath the rear bench seats and packed the iceboxes with beer and puncheon rum. Then they scanned the sky for clouds and congratulated themselves on choosing such a fine day. Suraj, the eldest brother, looked at his watch and his feet shifted uneasily as he said:

"It's time to hit the road."

His brothers gave a laugh and clambered on board. It was an odd, sardonic laugh.

The hardtop Land Rover cruised through Rio Cristalino to the crossroads at the town centre. Already the market traders were pitching their roadside stalls and erecting great canvas umbrellas to shield them from sun or rain. The promise of commerce was in the air and the traders looked about expectantly as they loaded their stalls with fresh mangos or put the finishing touches to displays of giant melons whose fleshy pink innards glistened succulently under cellophane.

The Land Rover turned east towards Mayaro and moments later was passing the cemetery on the edge of town. The road to the coast was busy with traffic in both directions still carrying produce to market, and the frequent bends and potholes made the journey slow. At last, on an uphill straight about six miles from Mayaro, the Land Rover was able to pick up speed. Its ribbed tyres beat on the reflector studs like a drumroll and the early morning sun flashed through the coconut palms. Suddenly a terrible thing happened. The rear door of the Land Rover swung open and Ravi Kirjani tumbled out, falling helplessly beneath the wheels of a heavily laden truck.

At the inquest the coroner acknowledged that the nature and extent of Ravi's injuries made it impossible to determine whether he was killed instantly by the fall or subsequently by the truck. But it was clear at least, he felt, that Ravi had been alive when he fell from the Land Rover. The verdict was death due to misadventure.

Three days later Ravi's remains were cremated according to Hindu rights. As usual, a crush of people from all over Trinidad - distant relatives, old classmates, anyone claiming even the most tenuous connection with the dead man - came to mourn at the riverside pyre outside Mayaro. Some of them were convinced that they could see in Ravi's death the hands of the gods - and they pointed for evidence to the grey sky and the unseasonal rain. But the flames defied the rain and the stench of burning flesh filled the air. A few spoke darkly of murder. Did not the Moorpalanis have a compelling motive? And not by chance did they have the opportunity, and the means. But mostly they agreed that it was a tragic accident. It made little difference that it was a Moorpalani truck that had finished Ravi off. Moorpalani trucks were everywhere.

Then they watched as the ashes were thrown into the muddy Otoire River, soon to be lost in the warm waters of the Atlantic.

"Anyway," said one old mourner with a shrug, "who are we to ask questions? The police closed their files on the case before the boy was cold." And he shook the last of the rain from his umbrella and slapped impatiently at a mosquito.

You might have thought that the shock of Ravi's death would have induced in Ginnie a premature delivery. But quite the reverse. She attended the inquest and she mourned at the funeral. The expected date came and went. Six more weeks elapsed before Ginnie, by now thirteen, gave birth to a son at the public maternity hospital in San Fernando. When they saw the baby, the nurses glanced anxiously at each other. Then they took him away without letting Ginnie see him.

Eventually they returned with one of the doctors, a big Creole, who assumed his most unruffled bedside manner to reassure Ginnie that the baby was well.

"It's true he's a little pasty, my dear," he said as a nurse placed the baby in Ginnie's arms, "but, you see, that'll be the late delivery. And don't forget, you're very young . . . and you've both had a rough time. Wait a day . . . three days . . . his eyes'll turn, he'll soon have a healthy colour."

Ginnie looked into her son's blue eyes and kissed them, and in doing so a tremendous feeling of tiredness suddenly came over her. They were so very, very blue, so like Father Olivier's. She sighed at the irony of it all, the waste of it all. Was the Creole doctor really so stupid? Surely he knew as well as she did that the pallid looks could never go.

نمازخانهیک داستان کوتاه توسط جوزف Essbergerدرخت نخلاو در راه بود با کسالت، برای خورشید آوریل شدید طور مستقیم در بالای بود. چتر خود را اشعه خود را مسدود اما هیچ چیز حرارت مسدود شده - مرتب کردن بر اساس خام، گرما وحشی که شما له با انرژی آن است. چند بوفالو تحت نارگیل افسار شد، در حال حاضر در verges خشک. گاهی اوقات یک ماشین رفت گذشته، ترک پله خود را در زمین ذوب مانند پی یک کشتی در دریا. در غیر این صورت آن را آرام بود، و او را دیدم هیچ کس.در لباس بلند یکشنبه سفید خود را که شما ممکن است جینی Narine برای چهارده یا پانزده گرفته شده است. در واقع او دوازده، خوشحال، کودک بدون عارضه با طبیعت به عنوان باز به عنوان هر نوع گیان یا بوته یا درخت از جنس بامیه از خانواده پنیر کیان قرمز است که تزئین سیاه و سفید، دور کمر طول مو بود. نسل های قبلی خانواده اش را از هند به عنوان ناظر در مزارع قند به ترینیداد آمده بود. پدر او برخی از موفقیت از طریق خرید و پاکسازی زمین های اطراف ریو Cristalino و کاشت آن را با قهوه بود.در آستانه گرد و خاکی بیست متری جلوتر از جینی یک ماشین کشیده است. او آن را کروز توسط یک بار قبل از متوجه شده بود اما او آن را به عنوان سیاه و سفید به عنوان رنگ براق آن به رسمیت نمی شناسد و نمی تواند از راننده از طریق پنجره های تاریک آن، خود را. همانطور که او گذشته آن راه می رفت، شیشه راننده شروع به باز کردن."سلام، جینی،" او پشت سر او شنیده می شود.او متوقف شد و تبدیل شده است. رنگ کمی در زیر پوست گرگ و میش او افزایش یافت. راوی Kirjani قد بلند و لاغر، و همیشه خوب لباس پوشیدن بود. چشمان سیاه و سفید و دندان های بزرگ سفید در نور آفتاب را دیدم او صحبت کرد. هر کس در ریو Cristalino دانست راوی. جینی اغلب شنیده خواهر مجرد خود را ruefully صحبت از او، چگونه، اگر فقط پدر خود زنده بود و آنها هنوز هم به حال زمین، یکی از آنها ممکن او ازدواج کند. و سپس آنها را بیش از که ممکن است آن را و خنده در جینی داد و بیداد چرا که او بیش از حد ساده برای هر انسان می خواهید بود."چگونه می توانم شما نام من، راوی می دانید؟" او با هیجان پرسید."چگونه می توانم تو مال دانید؟""هر کس می داند نام خود را. شما پسر آقای Kirjani هستید.""راست و where're رفتن جینی؟"او مردد و پایین در زمین نگاه دوباره."به کلیسای کوچک،" او با لبخند ضعف است."اما جینی، هندوها خوب به معبد رفت." غنی، صدای او را کشت به آرامی مسخره بود که او با خنده اضافه کرد: "یا شاید کارشناسان معبد هستند سلیقه خود را در رنگ نیست."او عمیق تر در اشاره به پدر اولیویه سرخ شد. او نمی دانست که چگونه به پاسخ دهید. این درست است که او دوست داشت کشیش جوان فرانسوی، با لهجه خنده دار خود را و چشمان آبی، اما او از رفتن شده بود به کلیسای کوچک کاتولیک برای ماه قبل از او وارد شده است. او دوست داشت سرودهای خود را شاد، و عقیده ساده خود را از یک خدا - به طوری متفاوت از خدایان هندو بدبختی که با یکدیگر مانند خواهران خود را در خانه squabbled. اما، اضافه شده به آن، ابتذال از سخن راوی او را سر در گم چرا که خانواده اش برای پرورش خود را شناخته شد. مردم همیشه می گفت که راوی می تواند یک انسان را از افتخار، مثل پدرش.راوی ناگهان قبر نگاه کرد. پوست تیره خود را به نظر می رسید حتی تیره تر است. ممکن است که او کلمات خود پشیمان است. احتمالا او را دیدم سردرگمی در چشمان قهوه ای جینی است. در هر صورت، او برای پاسخ صبر کنید نیست."من می توانم به شما یک آسانسور به کلیسای کوچک - در بیست و یکم حاضر روز تولد من؟" از او پرسید، قرار دادن عینک آفتابی خود را پشت در. او متوجه ضخامت قاب خود بودند. طلای واقعی، او فکر، مانند بزرگ، ساعت چربی بر روی مچ دست خود."این یک مرسدس بنز، از پاپا. آیا شما آن را دوست دارید؟" او شوت اضافه شده است.از سایه چتر خود را جینی تا در یک ابر کوچک تنها که حرکت در بالا به آنها آویزان خیره شده بود. که خورشید پایین ضرب و شتم بیرحمانه و اصرار در هوا و یک حس مسحور رشد وجود دارد. با یک دستمال پاک او عرق از پیشانی خود را. راوی یک یدک کش در یقه خود را داد."این تهویه مطبوع، جینی است و شما نمی خواهد در اواخر کلیسای کوچک،" او ادامه داد، خواندن ذهن او.اما کلیسای کوچک باید آخرین چیزی که در ذهن راوی را که جینی، پس از تردید یک لحظه، پیشنهاد خود را پذیرفته شده است. برای او به جای سوار به یک میدان قند شهر آرام خارج و وجود دارد، با مرسدس پنهان در میان قدم زدن میله های قند، او خودش را به او معرفی شده است. جینی در خیرگی بود. جوان به عنوان او بود، او به سختی درک آنچه به او اتفاق می افتد. ضرب و شتم از CALYPSO گوش او را پر و قدم زدن میله های قند بیش از او به عنوان پیش نویس سرد از تهویه هوا با بازی در مقابل زانو خود را towered. پس از آن، محکم گل پاره پاره که از موهایش پاره شده بود، او در میان قد بلند، قدم زدن میله های خوشبو دراز، گریه و زاری تا گرگ و میش گرمسیری مختصر تبدیل به شب پرستاره.اما او هیچ کس، حتی پدر اولیویه گفت.دو هفته بعد، شهر بازار کمی از ریو Cristalino زنده با شایعات بود. راوی Kirjani دست سونیتا Moorpalani وعده داده شده بود. مانند Kirjanis از Moorpalanis یک خانواده هند ایجاد، یکی از ثروتمندترین در کارائیب بود. اما در حالی که Kirjanis دیپلمات بود، Moorpalanis یک خانواده تجاری بودند. آنها ثروت خود را در خرده فروشی مدتها قبل از سقوط قیمت نفت جیب مشتریان خود را خالی کرده بود ساخته شده بود؛ و در حال حاضر فروشگاه های Moorpalani در سراسر ترینیداد و برخی از جزایر دیگر پراکنده شدند. عاقلانه، آنها را به بانکداری و بیمه متنوع بود، و به عنوان یک نتیجه از نفوذ خود در بالاترین سطح احساس شد. این یک تاثیر خیرخواه بود، البته، هرگز مورد آزار قرار گرفته، برای مردم همیشه گفت Moorpalanis یک خانواده محترم بود، و بالاتر از سرزنش است. آنها خانه در پرت آو اسپاین، توباگو و باربادوس حال، و همچنین در انگلستان و هند است، اما اقامتگاه اصلی خود را با شکوه، آلاینده، سبک استعماری عمارت فقط در شمال ریو Cristalino بود. ازدواج مرتب می شود این رویداد اجتماعی در سال بعد.هنگامی که جینی از تعامل راوی شنیده نفرت او را برای او درک کرده بود به نوعی نفرت بی حس بزرگ شد. او به زودی توسط یک اشتیاق خالی از سکنه شد به بازپرداخت که بی عاطفه، بی رحم متکبر است. او هر چیزی را به تحقیر او، برای دیدن که leering به را، پوزخند خودپسند از چهره اش پاک کرد. اما ظاهرا او بی حرکت بود. در روزهای هفته او به مدرسه رفت و در روزهای یکشنبه او هنوز هم به خدمات بعد از ظهر پدر اولیویه قرار میگیره."دختر، شما مطمئن دارای بسیاری به اعتراف به که whitie،" مادرش به او می گویند هر بار که او اواخر از کلیسای کوچک به خانه آمد."او یک whitie نیست، او یک مرد خدا است.""که به عنوان ممکن است، کودک، اما فراموش نکنید که او می کند یک مرد است."که از ماه گذشته و او راوی دوباره نمی بینم.و سپس آن را بارید. همه را از طریق اوت باران به سختی متوقف شد. این مصرانه بر روی سقف گالوانیزه لرزاند تا زمانی که شما فکر می کنید شما را با سر و صدا از جا در رفته است. و اگر آن را متوقف هوا به عنوان چسبنده به عنوان پتکا بود و شما دعا برای آن را به باران است.سپس یک روز در ماه اکتبر، در اواخر فصل مرطوب، هنگامی که خانواده جینی را جشن گرفتند تولد هجدهم خود را تنها برادر، اتفاقی افتاد که او را برای هفته وحشت شده بود. او دروغ در بانوج در بالکن، بازی با برادرزاده شش ساله اش Pinni.ناگهان، Pinni گریه کردن: "جینی، چرا شما تا چربی؟"در سراسر خانه قاب کوچک تمام جشن متوقف شد. در بالکن چشم کنجکاو بر جینی تبدیل شد. و شما می توانید ببینید چه پسر بود."خدایان رحمت بر شما، ویرجینیا! سازمان دیده بان به شکل شکم خود را،" گریه خانم Narine، انفجار با خشم و کشیدن دخترش در داخل خانه، دور از گوش همسایه کنجکاو. صدای او با صدای بلند و سخت بود و سیاهی در چشم او مانند سیاهی از آسمان قبل از رعد و برق وجود دارد. چگونه می تواند او که تا کور شده؟ او خودش را برای آن نفرین و سوالات سخت از لب های او پشت سر هم."چگونه شما چنین شرم را بر ما، دختر چه layabouts بی ارزش می کند شما خود را پرتاب بر چه man'll شما در حال حاضر؟ هیچ مردی مناسب و معقول، که می کند تا مطمئن شوید. و چرا نام پدر شما به شما سیاه مثل این، در سن خود را؟ این مرد حتی نمی زنده برای دیدن شما به دنیا آمد. با تشکر از خدایان او را نه به این را بداند. شما مطمئن شوید که در برخی از توضیح به انسان ارزش خود را به خدا، کودک. "در آخرین کلمات او خسته شده بودند و او به شدت، قلب ضعیف او تپش خطرناکی و قفسه سینه خود را تورم از اعمال فوران کرد.سپس جینی مادرش بعد از ظهر گفت که راوی Kirjani او تجاوز کرده است. سکوت طولانی پس از آن وجود دارد و همه شما می تواند بشنود خانم Narine خس خس بود. هنگامی که در گذشته او صحبت کرد، کلمات او سنگین و بی ربط بود.او گفت: "اگر کسی مجبور به گرفتن لعنت که Kirjani boy'll آن را دریافت".خواهران جینی را وحشت زده بودند."باید او را به مرکز بهداشت، کارشناسی ارشد؟" خواسته ایندرا. "ماما امروز می آید.""آیا شما دیوانه، دختر؟ همه شما نمی داند که چگونه است که زن او را اجرا دهان مانند پایین یک اردک است. همه شما این ترک به من."آن شب خانم Narine و جو در زمان دختر جوان او را به دیدن دکتر خان، یک دوست قدیمی از شوهرش که اختیار او می تواند در تعداد.بدون شک در مورد آن وجود دارد. کودک باردار بود."و چه می تواند ما را انجام دهید، دکتر خان؟" خواسته خانم Narine."ازدواج خود را خاموش، سریع شما می توانید،" دکتر لاغر قدیمی پاسخ صراحت.خانم Narine تمسخر کرد."چه کسی او را در حال حاضر، دکتر؟ من به شما التماس. هیچ چیز وجود دارد؟ هیچ چیز شما می توانید برای ما انجام دهید؟"نسیم خوش آمدید از طریق اسلاید پنجره جراحی آمد. خارج شما می توانید از جیغ کشیدن، صدای مداوم از cicadas شنیدن، در حالی که پشه ها در صفحه نمایش، جذب شده توسط لامپ لخت بر روی میز ساده شلوغ است. دکتر خان آهی کشید و بیش از فریم عینک خود خیره شده بود. سپس او صدایش را پایین آورد و صحبت با خستگی، مثل یک مرد که گفته است همان چیزی که چند بار."من ممکن است چیزی برای نوزاد یک بار آن را به دنیا ترتیب. اما باید متولد می شود، عزیز من. دختر شما است slimly ساخته شده است. او جوان، یک کودک خودش به شما نظر می رسد او به سختی سه ماه باردار است. آیا خودتان را گول نزنند، اگر تاریخ او را به ما داده درست باشد، در سه ماه او خواهید بود دوره کامل. هر چیزی در حال حاضر بیش از حد، بیش از حد شلوغ. ""و اگر آن را به دنیا آمد، پرسید:" خانم Narine falteringly، "اگر آن را به دنیا، چه اتفاق می افتد و سپس؟""نه، ما، من آن را می خواهم به هر حال، من می خواهم به آن را نگه دارید، گفت:" جینی بی سر و صدا."آیا می شود نه احمق، کودک.""این کودک من است. کارشناسی ارشد. من می خواهم به آن را دارند. من می خواهم به آن را نگه دارید.""و چه کسی بعد از شما را به نگاه، و پرداخت هزینه برای بچه؟ حتی اگر که Kirjani کند موافقت به پرداخت، کسی که شما امیدواریم که به ازدواج کنید؟""من ازدواج کند، نگران نباشید.""شما ازدواج شما کند می شود یک احمق. شما چه کسی ازدواج کند؟""Kirjani، کارشناسی ارشد. من را به ازدواج راوی Kirjani."دکتر خان خنده داد.او گفت: "بنابراین، دختر خود را چنین احمق نیست که شما فکر می کنم". "من به شما گفته با او ازدواج کند کردن و پسر Kirjani ارزش امتحان کنید. چه او را به از دست دادن؟ او بیش از حد، بیش از حد باهوش!"بنابراین راوی Kirjani با جینی باردار روبرو شد و در فصل خشک به یاد که بعد از ظهر یکشنبه زمانی که قدم زدن میله های آماده برای برداشت محصول بود. به تعجب از Narines او در همه استدلال می کنند نیست. او در یک بار ارائه شده به ازدواج جینی. ممکن است که برای او آن را یک فرصت خوش آمدید برای فرار از یک آرایش وابسته به زناشویی برای او که تمایل بسیار کمی بود. هر چند سونیتا Moorpalani مسلم پس زمینه به حال، هیچ کس تا کنون وانمود که او به نظر می رسد بود. یا احتمالا او پرسش پلیس بی دست و پا که ممکن است پاسخ به سوال دشوار است یک بار میوه از تمایل خود دیدم نور روز را پیش بینی. خانم Narine مبهوت شد. حتی جینی در چگونه مقاومت کمی او قرار داده تا شگفت زده شد."شاید" او با یک لبخند کنایهآمیز فکر کردم، "او واقعا خیلی بد نیست."به هر دلیل خود را، شما مجبور به اعتراف راوی با افتخار عمل کرده است. و به همین ترتیب خانواده Moorpalani jilted. اگر خصوصی آنها تحقیر خود کاملا احساس، عمومی آن را با خونسردی با مته سوراخ، و مردم شگفت زده است که آنها در بیان عبارت مورد نظر با مردی که یکی از زنان خود توهین کرده و شکسته قلب او باقی مانده بود.پنج برادر سونیتا حتی راوی دعوت به صرف یک روز با آنها در ویلای ساحلی خود را در مایرو. و به عنوان راوی یکی از دوستان خانواده شده بود تمام عمر خود را که او را دیدم هیچ دلیلی برای رد.برادران Moorpalani سه شنبه برای تفرج انتخاب - بود نقطه کمی وجود دارد، گفتند: در رفتن در آخر هفته که مردم کار ساحل آشغال - و یکی از لندرور خود را برای درایو بیست مایل از ریو Cristalino. آنها روحیه بالا و با راوی شوخی در حالی که بندگان خود را مرغ سرد و سالاد در زیر صندلی نیمکت عقب جمع و iceboxes با آبجو و عجیب و غریب تیر چوبی بسته بندی شده. سپس آنها را به آسمان برای ابرهای اسکن شده و خود را در انتخاب یک روز خوب تبریک گفت. سوراج، فرزند ارشد برادر، به ساعتش نگاه کرد و پاهای او را به سختی منتقل به او گفت:"این زمان به جاده است."برادران او خنده داد و clambered در هیئت مدیره. این عجیب و غریب، خنده طعنه امیز بود.ماشین سقف دار لندرور طریق ریو Cristalino به چهار راه در مرکز شهر گشت. در حال حاضر معامله گران بازار سنگ فرشهای شد اصطبل های کنار جاده ای و احداث چتر بوم بزرگ به آنها محافظت از نور آفتاب یا باران. وعده تجارت در هوا بود و معامله گران در مورد انتظار نگاه آنها به عنوان اصطبل خود را با انبه تازه لود و یا قرار دادن نکات تکمیلی به نمایش خربزه غول که گوشتی صورتی قسمتهای داخلی succulently تحت سلفون glistened.لندرور سمت شرق مایرو و لحظاتی بعد در حال عبور بود گورستان در لبه شهر تبدیل شده است. جاده به ساحل مشغول ترافیک در هر دو جهت در حال اجرای تولید به بازار بود، و خم مکرر و چاههای ساخته شده سفر کند. در گذشته، در یک سربالایی مستقیم حدود شش مایل از مایرو، لندرور قادر به بلند کردن سرعت بود. لاستیک آجدار آن بر ستدس بازتابنده مانند طبل و خورشید هر روز صبح ضرب و شتم دیدم از طریق کف دست نارگیل است. ناگهان یک چیز وحشتناک اتفاق افتاده است. درب عقب از لندرور باز چرخش و راوی Kirjani سقوط کردن، در حال سقوط بی اراده زیر چرخ های یک کامیون مملو.در استنطاق پزشکی قانونی تایید کرد که ماهیت و میزان صدمات راوی آن را غیر ممکن برای تعیین اینکه آیا او بلافاصله با سقوط و یا پس از آن توسط کامیون کشته شد. اما روشن بود حداقل، او احساس کردم، که راوی زنده بود زمانی که او از لندرور سقوط کرد. حکم مرگ به علت حادثه ناگوار بود.سه روز بعد بقایای راوی را با توجه به حقوق هندو سوزانده شد. به طور معمول، در پیروز از مردم از سراسر ترینیداد - اقوام دور، همکلاسی های قدیمی، هر کسی ادعا حتی از ارتباط ضعیف با مرد مرده - آمد به سوگواری در توده رودخانه خارج مایرو. برخی از آنها متقاعد شدند که آنها می توانند در مرگ راوی را ببینید دست از خدایان - و آنها را برای شواهد به آسمان خاکستری و باران unseasonal اشاره کرد. اما شعله های آتش به مبارزه طلبیده باران و بوی سوختن گوشت پر از هوا. چند تیره از قتل صحبت کرد. آیا Moorpalanis نیست یک انگیزه قانع کننده؟ و نه با شانس بود آنها این فرصت را، و به معنای اند. اما اغلب آنها توافق کردند که آن را یک حادثه غم انگیز بود. از آن ساخته شده تفاوت کمی است که آن را یک کامیون Moorpalani که راوی به پایان رسید خاموش بود. کامیون Moorpalani همه جا بودند.سپس آنها را تماشا خاکستر به رودخانه Otoire گل آلود پرتاب شد، به زودی به در آبهای گرم اقیانوس اطلس را از دست داده است."به هر حال، گفت:" یکی عزادار قدیمی با بی اعتنایی تلقی، "چه کسی هستند که ما برای پاسخ به سئوالات؟ پلیس قبل از پسر سرد بود فایل های خود را در مورد بسته شده است." و او آخرین باران از چتر را تکان داد و بی صبرانه در یک پشه سیلی زد.شما ممکن است فکر می کردم که از شوک مرگ راوی می شده اند در جینی باعث زایمان زودرس. اما کاملا برعکس است. او استنطاق حضور داشتند و او در مراسم تشییع جنازه سوگواری کردند. از تاریخ مورد انتظار آمد و رفت. شش هفته بیشتر سپری شده قبل از جینی، در حال حاضر سیزده، هنگام تولد به پسر در یک زایشگاه عمومی در San Fernando داد. هنگامی که آنها کودک را دیدم، پرستاران نگرانی در یکدیگر نگاه کرد. سپس آنها او را دور بدون اجازه جینی او را گرفت.در نهایت آنها را با یکی از پزشکان، کریول بزرگ، که شیوه ای کنار تخت ارام ترین خود را به اطمینان جینی که کودک بود فرض بازگشت."این درست او خمیری کمی، عزیز من،" او گفت به عنوان یک پرستار کودک را در آغوش جینی قرار می گیرد، "اما، شما ببینید که می شود در اواخر تحویل. و فراموش نکنید که، شما بسیار جوان هستید. .. و شما هر دو هم خشن بود. یک روز صبر کنید. سه روز... به نوبه خود eyes'll خود را، او به زودی خواهید یک رنگ سالم داشته باشد. "جینی به چشمان آبی پسرش نگاه کرد و آنها را بوسید، و در انجام این کار احساس فوق العاده ای از خستگی ناگهان او آمد. آنها بسیار، بسیار آبی بودند، پس مانند پدر اولیویه است. او در به کنایه از آن همه، زباله از آن همه آهی کشید. به دکتر کریول واقعا احمقانه بود؟ مطمئنا او به عنوان به خوبی می دانستند که او انجام داد که به نظر می رسد رنگ پریده هرگز نمی تواند برود.

رضا بیگدلی
کافه ای ها

استارت آپ کافه ای ها

داستان کوتاه انگلیسی

سایت تفریحی
سایت تفریح و سرگرمی
سایت سرگرمی
دانلود کتاب
دانلود آهنگ
دانلود نرم افزار اندروید
سایت خبری ربلک
اخبار تجارت
کسب و کار اینترنتی
کسب و کار آنلاین
کسب و کار نوین
استارت آپ
نابغه الکترونیک رضا بیگدلی
طراح ارشد رباتیک ایران
بهترین طراح ربات ایران
مرد اول رباتیک ایران
مرد اول الکترونیک ایران
دانلود برنامه اندروید
اندروید
نرم افزار اندروید
بازی اندروید
بازی برای اندروید
برنامه برای اندروید
اندرویدی ها
کافه اندروید
کافه جدید برای اندروید
مهندس رضا بیگدلی

از داستان کوتاه انگلیسی لذت ببرید

The Winepress

A short story by Josef Essberger

"You don't have to be French to enjoy a decent red wine," Charles Jousselin de Gruse used to tell his foreign guests whenever he entertained them in Paris. "But you do have to be French to recognize one," he would add with a laugh.

After a lifetime in the French diplomatic corps, the Count de Gruse lived with his wife in an elegant townhouse on Quai Voltaire. He was a likeable man, cultivated of course, with a well-deserved reputation as a generous host and an amusing raconteur.

This evening's guests were all European and all equally convinced that immigration was at the root of Europe's problems. Charles de Gruse said nothing. He had always concealed his contempt for such ideas. And, in any case, he had never much cared for these particular guests.

The first of the red Bordeaux was being served with the veal, and one of the guests turned to de Gruse.

"Come on, Charles, it's simple arithmetic. Nothing to do with race or colour. You must've had bags of experience of this sort of thing. What d'you say?"

"Yes, General. Bags!"

Without another word, de Gruse picked up his glass and introduced his bulbous, winey nose. After a moment he looked up with watery eyes.

"A truly full-bodied Bordeaux," he said warmly, "a wine among wines."

The four guests held their glasses to the light and studied their blood-red contents. They all agreed that it was the best wine they had ever tasted.

One by one the little white lights along the Seine were coming on, and from the first-floor windows you could see the brightly lit bateaux-mouches passing through the arches of the Pont du Carrousel. The party moved on to a dish of game served with a more vigorous claret.

"Can you imagine," asked de Gruse, as the claret was poured, "that there are people who actually serve wines they know nothing about?"

"Really?" said one of the guests, a German politician.

"Personally, before I uncork a bottle I like to know what's in it."

"But how? How can anyone be sure?"

"I like to hunt around the vineyards. Take this place I used to visit in Bordeaux. I got to know the winegrower there personally. That's the way to know what you're drinking."

"A matter of pedigree, Charles," said the other politician.

"This fellow," continued de Gruse as though the Dutchman had not spoken, "always gave you the story behind his wines. One of them was the most extraordinary story I ever heard. We were tasting, in his winery, and we came to a cask that made him frown. He asked if I agreed with him that red Bordeaux was the best wine in the world. Of course, I agreed. Then he made the strangest statement.

"'The wine in this cask,' he said, and there were tears in his eyes, 'is the best vintage in the world. But it started its life far from the country where it was grown.'"

De Gruse paused to check that his guests were being served.

"Well?" said the Dutchman.

De Gruse and his wife exchanged glances.

"Do tell them, mon chéri," she said.

De Gruse leaned forwards, took another sip of wine, and dabbed his lips with the corner of his napkin. This is the story he told them.

At the age of twenty-one, Pierre - that was the name he gave the winegrower - had been sent by his father to spend some time with his uncle in Madagascar. Within two weeks he had fallen for a local girl called Faniry, or "Desire" in Malagasy. You could not blame him. At seventeen she was ravishing. In the Malagasy sunlight her skin was golden. Her black, waist-length hair, which hung straight beside her cheeks, framed large, fathomless eyes. It was a genuine coup de foudre, for both of them. Within five months they were married. Faniry had no family, but Pierre's parents came out from France for the wedding, even though they did not strictly approve of it, and for three years the young couple lived very happily on the island of Madagascar. Then, one day, a telegram came from France. Pierre's parents and his only brother had been killed in a car crash. Pierre took the next flight home to attend the funeral and manage the vineyard left by his father.

Faniry followed two weeks later. Pierre was grief-stricken, but with Faniry he settled down to running the vineyard. His family, and the lazy, idyllic days under a tropical sun, were gone forever. But he was very happily married, and he was very well-off. Perhaps, he reasoned, life in Bordeaux would not be so bad.

But he was wrong. It soon became obvious that Faniry was jealous. In Madagascar she had no match. In France she was jealous of everyone. Of the maids. Of the secretary. Even of the peasant girls who picked the grapes and giggled at her funny accent. She convinced herself that Pierre made love to each of them in turn.

She started with insinuations, simple, artless ones that Pierre hardly even recognized. Then she tried blunt accusation in the privacy of their bedroom. When he denied that, she resorted to violent, humiliating denouncements in the kitchens, the winery, the plantations. The angel that Pierre had married in Madagascar had become a termagant, blinded by jealousy. Nothing he did or said could help. Often, she would refuse to speak for a week or more, and when at last she spoke it would only be to scream yet more abuse or swear again her intention to leave him. By the third vine-harvest it was obvious to everyone that they loathed each other.

One Friday evening, Pierre was down in the winery, working on a new electric winepress. He was alone. The grape-pickers had left. Suddenly the door opened and Faniry entered, excessively made up. She walked straight up to Pierre, flung her arms around his neck, and pressed herself against him. Even above the fumes from the pressed grapes he could smell that she had been drinking.

"Darling," she sighed, "what shall we do?"

He badly wanted her, but all the past insults and humiliating scenes welled up inside him. He pushed her away.

"But, darling, I'm going to have a baby."

"Don't be absurd. Go to bed! You're drunk. And take that paint off. It makes you look like a tart."

Faniry's face blackened, and she threw herself at him with new accusations. He had never cared for her. He cared only about sex. He was obsessed with it. And with white women. But the women in France, the white women, they were the tarts, and he was welcome to them. She snatched a knife from the wall and lunged at him with it. She was in tears, but it took all his strength to keep the knife from his throat. Eventually he pushed her off, and she stumbled towards the winepress. Pierre stood, breathing heavily, as the screw of the press caught at her hair and dragged her in. She screamed, struggling to free herself. The screw bit slowly into her shoulder and she screamed again. Then she fainted, though whether from the pain or the fumes he was not sure. He looked away until a sickening sound told him it was over. Then he raised his arm and switched the current off.

The guests shuddered visibly and de Gruse paused in his story.

"Well, I won't go into the details at table," he said. "Pierre fed the rest of the body into the press and tidied up. Then he went up to the house, had a bath, ate a meal, and went to bed. The next day, he told everyone Faniry had finally left him and gone back to Madagascar. No-one was surprised."

He paused again. His guests sat motionless, their eyes turned towards him.

"Of course," he continued, "Sixty-five was a bad year for red Bordeaux. Except for Pierre's. That was the extraordinary thing. It won award after award, and nobody could understand why."

The general's wife cleared her throat.

"But, surely," she said, "you didn't taste it?"

"No, I didn't taste it, though Pierre did assure me his wife had lent the wine an incomparable aroma."

"And you didn't, er, buy any?" asked the general.

"How could I refuse? It isn't every day that one finds such a pedigree."

There was a long silence. The Dutchman shifted awkwardly in his seat, his glass poised midway between the table and his open lips. The other guests looked around uneasily at each other. They did not understand.

"But look here, Gruse," said the general at last, "you don't mean to tell me we're drinking this damned woman now, d'you?"

De Gruse gazed impassively at the Englishman.

"Heaven forbid, General," he said slowly. "Everyone knows that the best vintage should always come first."

چرخشت
یک داستان کوتاه توسط جوزف Essberger
انگور "شما لازم نیست که به فرانسه برای لذت بردن از شراب قرمز مناسب و معقول،" چارلز Jousselin د Gruse استفاده به مهمانان خارجی خود هر زمان که او آنها را در پاریس سرگرم. "اما شما مجبور به فرانسه به رسمیت شناختن یک،" او خواهد با خنده اضافه کنید.
پس از یک عمر در هیئت دیپلماتیک فرانسه، کنت د Gruse با همسرش در یک خانه شهری زیبا بر روی رعایت ولتر زندگی می کردند. او یک مرد دوست داشتنی، کشت البته، با شهرت خوبی سزاوار به عنوان یک میزبان سخاوتمندانه و داستان سرا سرگرم کننده بود.
مهمان این شب تمام اروپا و همه به طور مساوی متقاعد شده است که مهاجرت در ریشه مشکلات در اروپا بود. شارل Gruse گفت: هیچ چیز. او همیشه تحقیر خود را برای چنین ایده پنهان کرده بود. و، در هر صورت، او هرگز برای این مهمان خاص مراقبت.
برای اولین بار از بوردو قرمز با گوشت گوساله خدمت کرده بود، و یکی از مهمانان تبدیل به د Gruse.
"بیا، چارلز، آن حساب ساده است. هیچ چیزی برای انجام با نژاد و رنگ. باید یه کیسه از تجربه این نوع از چیزی. حال چه D'شما می گویند؟"
"بله، می باشد. کیف."
بدون کلمه ای دیگر، د Gruse برداشت شیشه ای خود را معرفی و پیازی، بینی winey خود. پس از لحظه ای او را با چشم های خیس نگاه کرد.
"بوردو واقعا تنومند،" او گفت گرمی، "شراب در میان آب گوجه فرنگی."
چهار مهمان عینک خود را به نور برگزار می شود و محتویات قرمز خون را مطالعه کردند. همه آنها توافق کردند که آن را به بهترین شراب آنها تا به حال طعم بود.
یک به یک چراغ کوچک سفید کنار رود سن در می آمدند، و از پنجره طبقه اول شما می توانید از روشن روشن کشتی Bateaux-mouches عبور از قوس از Pont رقیق گردونه را ببینید. حزب در نقل مکان کرد به یک ظرف از بازی با نوعی شراب قرمز شدید تر بوده است.
"آیا می توانید تصور کنید، پرسید:" د Gruse، به عنوان نوعی شراب قرمز ریخته می شد، "که افرادی که در واقع در خدمت آب آنها هیچ چیزی در مورد می دانیم وجود دارد؟"
"واقعا؟" یکی از مهمانان، یک سیاستمدار آلمانی گفت.
"شخصا، قبل از من رها کردن یک بطری من می خواهم بدانم چه چیزی در آن است."
"اما چگونه؟ چگونه می توان مطمئن باشی؟"
"من دوست دارم به شکار در اطراف تاکستان. این محل من استفاده می شود برای بازدید در بوردو. من به دانستن winegrower وجود دارد شخصا که راه را به مطمئن شوید که چه شما در حال نوشیدن کردم."
"یک ماده از شجره نامه، چارلز، گفت:" سیاستمدار دیگر.
"این مرد"، ادامه داد د Gruse به عنوان اینکه هلندی صحبت نکرده بود، "همیشه داستان پشت شراب خود را به شما یکی از آنها داستان فوق العاده ترین من تا کنون شنیده بود. ما، مزه در کارخانه شراب سازی خود شدند، و ما به آمد یک چلیک که او اخم او پرسید: اگر من با او موافقیم که قرمز بوردو بهترین شراب در جهان بود. البته من موافق بود. سپس او ساخته شده عجیب بیانیه.
"شراب در این چلیک، او گفت، و اشک در چشمان او وجود دارد، 'بهترین محصول در جهان است. اما عمر آن به دور از کشوری که در آن رشد کرده بود آغاز شده است."
د Gruse متوقف به بررسی کنید که مهمانان خود را در حال خدمت شد.
"خوب؟" گفت: مرد هلندی.
د Gruse و همسرش نگاه رد و بدل.
"آیا به آنها بگویید، مون چری" او گفت.
د Gruse خم به جلو، جرعه دیگری از شراب در زمان، و لب خود را با گوشه ای از دستمال سفره را پاک کرد. این داستان او به آنها گفت است.
در سن بیست و یک، پیر - که به نام بود او به winegrower - توسط پدرش فرستاده شده بود به صرف برخی از زمان با عمویش در ماداگاسکار. در عرض دو هفته او برای یک دختر محلی به نام Faniry، و یا "هوس" در ماداگاسکار کاهش یافته بود. شما می توانید او را سرزنش نیست. در هفده سالگی او دلربا بود. در نور آفتاب مالاگاسی پوست او طلایی بود. سیاه و سفید، دور کمر طول مو او، که مستقیما در کنار گونه او آویزان، بزرگ، چشم انتها قاب. این واقعی کودتای د foudre برای هر دو آنها بود. ظرف پنج ماه آنها متاهل بودند. Faniry هیچ خانواده بود، اما پدر و مادر پیر از فرانسه برای عروسی آمد، حتی اگر آنها به شدت از آن تصویب و به مدت سه سال زن و شوهر جوان بسیار خوش و خرم در جزیره ماداگاسکار زندگی می کردند. سپس، یک روز، یک تلگراف از فرانسه آمده بود. پدر و مادر پیر و برادر خود را در یک تصادف ماشین کشته شده است. پیر و جو در زمان پرواز بعدی خانه را به شرکت در مراسم تشییع و مدیریت تاکستان به جا مانده از پدرش.
Faniry دو هفته بعد به دنبال. پیر را داغدار شد، اما با Faniry او را به در حال اجرا تاکستان حل و فصل کردن. خانواده اش، و تنبل، روز روستایی زیر آفتاب گرمسیری، برای همیشه رفته بودند. اما او بسیار خوش و خرم ازدواج کرده بود، و او به خوبی خاموش بود. شاید، او استدلال، زندگی در بوردو می شود بسیار بد است.
اما او اشتباه بود. به زودی آشکار شد که Faniry حسادت بود. در ماداگاسکار او هیچ بازی بود. در فرانسه او حسادت هر کس بود. از خدمتکاران. دبیر. حتی دختران دهقانان که انگور بود و در لهجه خنده دار خود را منتظر بودند. او خودش را متقاعد کرد که پیر عشق به هر یک از آنها به نوبه خود ساخته شده است.
او با insinuations در، ساده، آنهایی که بی هنر که پیر سختی حتی به رسمیت شناخته شده آغاز شده است. سپس او در خلوت اتاق خواب خود سعی اتهام غیر نافذ است. وقتی که او انکار کرد که، او به خشونت، محکوم تحقیر آمیز در آشپزخانه، کارخانه شراب سازی، مزارع متوسل شده است. فرشته پیر در ماداگاسکار ازدواج کرده بود داد و بیداد کن تبدیل شده بود، کور حسادت. هیچ چیز او کرد و گفت: می تواند کمک کند. اغلب، او را به خاطر یک هفته یا بیشتر صحبت می کنند، و هنگامی که در گذشته او صحبت کرد آن را تنها می شود به فریاد دهید و در عین حال بیشتر یا قسم می خورم دوباره قصد خود را به او را ترک. توسط سوم تاک از برداشت آن را به همه آشکار بود که آنها را به یکدیگر منفور است.
یک شب جمعه، پیر پایین در کارخانه شراب سازی بود، کار بر روی یک چرخشت برقی جدید. او تنها بود. انگور چینان ترک کرده بودند. ناگهان در باز شد و Faniry وارد شده، بیش از حد ساخته شده است. او راست راه می رفت تا به پیر، بازوانش را دور گردن او را پرت، و خودش را در برابر او فشرده شده است. حتی بالاتر از دود از انگور فشرده او می تواند بوی که او نوشیدن شده است.
"گفتم:" او آهی کشید، "چه باید بکنیم؟"
او به شدت او می خواست، اما همه توهین گذشته و صحنه های تحقیر آمیز در درون او welled تا. او تحت فشار قرار دادند به دور است.
"اما، عزیزم، من قصد دارم به یک کودک."
"آیا می شود پوچ. رفتن به رختخواب! شما نمی آیند. و را که به رنگ کردن آن باعث می شود شما مانند ترش نگاه کنید."
چهره Faniry را سیاه، و او خودش او را با اتهامات جدید انداخت. او هرگز برای او مراقبت بود. او تنها در مورد رابطه جنسی مراقبت. او با آن وسواس شد. و با زنان سفید پوست. اما زنان در فرانسه، زنان سفید پوست، آنها لذیذ بودند، و او به آنها خوش آمد بود. او یک چاقو از دیوار ربوده و او را با آن lunged به. او در اشک بود، اما آن را در زمان تمام قدرت خود را برای نگه داشتن چاقو از گلو او. در نهایت او را تحت فشار قرار دادند، و او نسبت به چرخشت تصادفا. پیر ایستاده بود، شدت تنفس، به عنوان پیچ مطبوعات گرفتار در موهای او و او را در کشیده است. او فریاد زد، تلاش برای خودش آزاد. بیت پیچ به آرامی به شانه او و او دوباره جیغ کشید. سپس او از هوش رفت، هر چند که آیا از درد یا دود او مطمئن نبود. او نگاه دور تا زمانی که یک صدا مشمئز کننده به او گفت بیش از آن بود. سپس دستش را بلند کرد و روشن جریان خاموش.
مهمانان مشخصه لرزید و د Gruse در داستان خود متوقف شد.
"خب، من نمی خواهد به جزئیات در جدول به" او گفت. "پیر بقیه بدن به مطبوعات تغذیه و مرتب است. سپس او به خانه رفت، یک حمام بود، یک وعده غذایی می خوردند، و به رختخواب رفت. روز بعد، او گفت همه Faniry در نهایت او را و رفته را ترک کرده بودند برگشت به ماداگاسکار. هیچ کس شگفت زده شد. "
او دوباره متوقف شد. مهمانان خود را حرکت نشست، چشمان خود را نسبت به او تبدیل شده است.
"البته،" او ادامه داد: "شصت و پنج سال بد برای قرمز بوردو بود. بجز پیر که چیز فوق العاده ای بود. پس از جایزه به دست آورد، و هیچ کس می تواند درک چرا."
همسر ژنرال پاک گلو او.
"اما، قطعا،" او گفت، "شما آن را طعم نه؟"
"نه، من آن را مزه نیست، هر چند پیر من اطمینان همسرش شراب قرض عطر بی نظیر بود."
"و شما نمی، ER، خرید هر؟" پرسید: به طور کلی.
"چگونه می توانم رد آن است هر روز که یکی از این شجره نامه را پیدا می کند نیست."
سکوتی طولانی وجود دارد. هلندی ناشیانه در صندلی خود منتقل شده، شیشه ای خود را در نیمه راه بین جدول و لب باز خود را آماده. مهمانان دیگر در سراسر سختی در هر نگاه است. آنها نمی فهمند.
"اما اینجا نگاه کنید، Gruse، گفت:" به طور کلی در گذشته، "شما به این معنی نیست که به من بگویید ما در حال نوشیدن این زن سر در گم کن، D'شما؟"
د Gruse خونسردی در انگلیسی خیره شد.
"ممنوع آسمان، عمومی،" او گفت: به آرامی. "هر کس می داند که بهترین گفتگوی همیشه باید اول است."

داستان کوتاه انگلیسی

رضا بیگدلی
کافه ای ها
استارت آپ کافه ای ها
سایت تفریحی
سایت تفریح و سرگرمی
سایت سرگرمی
دانلود کتاب
دانلود آهنگ
دانلود نرم افزار اندروید
سایت خبری ربلک
اخبار تجارت
کسب و کار اینترنتی
کسب و کار آنلاین
کسب و کار نوین
استارت آپ
نابغه الکترونیک رضا بیگدلی
طراح ارشد رباتیک ایران
بهترین طراح ربات ایران
مرد اول رباتیک ایران
مرد اول الکترونیک ایران
دانلود برنامه اندروید
اندروید
نرم افزار اندروید
بازی اندروید
بازی برای اندروید
برنامه برای اندروید
اندرویدی ها
کافه اندروید
کافه جدید برای اندروید
مهندس رضا بیگدلی